ოტო რენე კასტილიო - აპოლიტიკური ინტელექტუალები

ერთ დღესაც
ჩემი ქვეყნის აპოლიტიკურ ინტელექტუალებს
პასუხს მოსთხოვს ყველაზე უბრალო ხალხი.

მათ კითხავენ
თუ რას აკეთებდნენ მაშინ,
როცა მოკვდა მათი ქვეყანა
როგორც ტკბილი კოცონი,
პატარა და მარტოსული.

მათ არავინ ჰკითხავს
თუ რა ეცვათ,
არც მათ გრძელ დასვენებებზე ჰკითხავენ
ლანჩის შემდეგ.
არავის მოუნდება იცოდეს რაიმე,
მათ სტერილურ ბრძოლაზე
როცა არაფრის არ გწამს.
(„იდეა არაფრის შესახებ“)
არავინ იდარდებს
მათ ფულით ნაყიდ ცოდნის მანერაზე.

მათ არაფერს ჰკითხავენ
ბერძნულ მითოლოგიაზე,
არც მათ ზიზღს დააკვირდება ვინმე.
ზიზღს საკუთარი თავის მიმართ,
რომელიც ჩნდება მაშინ,
როცა ერთ-ერთი მათგანი
ლაჩრულად იწყებს კვდომას.

და არავის მოაფიქრდება
მოსთხოვოს მათ პასუხი
იმ აბსურდულ თავის გამართლებაზე,
რომელიც ტოტალური ტყუილის ჩრდილში დაიბადა.

ამ დღეს
მოვლენ უბრალო ადამიანები
ვისი ადგილიც არ იყო წიგნებსა და ლექსებში.
სამაგიეროდ,
მათ ყოველდღე მოჰქონდათ
აპოლიტიკური ინტელექტუალებისთვის
პური და რძე,
მჭადი და კვერცხები.
ყოველდღე ატარებდნენ მათ მანქანებს,
უვლიდნენ მათ ძაღლებს და ბაღებს,
მუშაობდნენ მათთვის.

და ისინი იკითხავენ :

„რას აკეთებდი, როცა ღარიბი იტანჯებოდა,
როცა მასში სამუდამოდ ჩაქრა
სიცოცხლის და სითბოს,
სიკეთის უკანასკნელი ნაკვერჩხალი?“

ჩემი ტკბილი ქვეყნის
აპოლიტიკურო ინტელექტუალებო,
თქვენ არ გექნებათ პასუხი,
სიჩუმის სვავი ამოჭამს თქვენს შიგნეულობას.

თქვენივე საცოდაობა
დაძიძგნის თქვენს სულს,
და დარჩებით მდუმარე თქვენსავე სირცხვილში.


თარგმანი : ალექსანდრა აროშვილი, სოფო ჯაფარიძე